1963 yılında, 30 yaşındaki yönetmen Louis Malle, Pierre Drieu la Rochelle’in The Wandering Light adlı kitabını sinema perdesine taşır ve böylece The Lovers, The Lift to the Scaffold ile başlayan üçlemesini tamamlar. Kitap, intihar eden Fransız sürrealist şair ve alkolik Jacques Rigaud’a adanmıştır. Drie la Rochelle ise arkadaşının kaderini neredeyse tamamen tekrarlar.
Malle başlangıçta “Ogonyok”u renkli filmde çeker, ancak birkaç günlük çekimlerden sonra fikrini değiştirir, biten bölümleri siyah-beyaz olarak yeniden çekerek, operatör Ghislain Kloquet’in yardımıyla kalabalık Paris’i boş, ince bir kabuğa çevirir. Birkaç yıl sonra, benzer bir numara Mal’ın meslektaşı tarafından Alphaville’de yeni bir dalga olan Jean-Luc Godard tarafından tekrarlanır. Pek çok kişi tarafından çok sevilen görkemli Paris, genç Fransız yönetmenlerin uğrak yeri haline gelir. “Le Feu Follet” auteur sinemasının tüm yasalarına göre yapılmıştır, olay örgüsü basit ve öngörülebilirdir ve izleyiciyi esas olarak resmin atmosferinin yanı sıra kahramanın manevi fırlatmaları da çeker.
Genç ve bir zamanlar dikkatsiz olan 30 yaşındaki Alain Leroy, dış dünyadan ve eski çevresinden seçkin bir özel kliniğin duvarlarının arkasına saklanır. Leroy, oldukça genç yaşına rağmen deneyimli bir alkolik, kasvetli ve sessiz bir kişidir, bir zamanlar mutlu olduğu, değişen dünyaya kasvetli bir şekilde bakmaktadır. Mal’ın filmi, yaşayanların dünyasındaki bir hayaletin macerası gibidir. Yolculuk sırasında, neşeli ve umursamaz bir eğlence düşkünü, hayat dolu ve sadık dostların eşliğinde eski Alain’in görüntüsü yavaş yavaş ortaya çıkar. Yönetmen bazen izleyiciyi neredeyse şeffaf çağrışımlara, kayan ayrıntılara ve bir zamanlar binlerce parçaya bölünmüş olan güzel vitray pencereyi toplamaya değer ipuçlarına yönlendirir. Alain’in nihai bir amacı vardır: intihar etmek ya da onun için acımasız kaderin başladığı şeyi sona erdirmek. Yolu tamamlamak için, kahramanın dünyevi işleri bitirmesi ve eylemi için bir bahane bulması gerekir.
Ana alkol bağımlılığını kaybetmiş olan Alain, ayılır ve varoluşun anlamsızlığı karşısında dehşete düşer. Odanın etrafına dağılmış eşyalar, acele eden bir kahramanın ruhunun aynası gibidir. İç kaos zaman zaman dışarıya sızar ve sonunda Alain’in eriyen güçlerini zayıflatır. Mükemmel bir belgesel film yapımcısı olan Mal, bazen soğukkanlılıkla bazen samimi bir fısıltıyla izleyiciyle ölüm, yaşam, çıplak duygular ve kaçırılan fırsatlar hakkında konuşur. Kamera, kahramanla birlikte Paris’in ıssız sokaklarında dolaşır ve bazen onu sollayarak, tam teşekküllü varoluş etkisini ve etrafta hüküm süren neredeyse fiziksel bir yalnızlık hissini ekler.
Kahramanın parçalanmış yaşamında patlama etkisi yaratan yıkıcı, varoluşsal melankoli, savaştaki düşmanların yapamayacaklarını tamamlar. Alena’nın kanını ve kalbini, damarlarında dolaşan alkolden daha güçlü zehirler. Maksimum gerçekçilik arayan Mal, Rone’un 10 kilogram kadar kaybetmesini sağlar ve bundan sonra, Maurice’i metodik olarak lehimlemeye başlar.
Ölüm korkusu yenilebilir, yaşam korkusu yenilemez. Alena’nın içsel özü uzun zaman önce ölmüştür, eski çevresi de onunla birlikte. Ondan geriye kalan tek şey, yumurta kadar boş bir bedensel kabuk ve onu çevreleyen hayalet şehirdir. Bedenin ölümü bir zaman meselesidir, sadece henüz sönmemiş bir mucize için hayaletimsi bir umut kaldığı için sürüp gider. Ama aynı zamanda yavaş yavaş kaybolur. “Bu hayatı beni sevmediğin için değil, seni sevmediğim için terk ediyorum.”
Seher Kavut
